Van Granon naar Villafranca

We sliepen in de oudste alberque van de camino, al in gebruik sinds de elfde eeuw! Destijds moest het super luxe zijn geweest, maar dingen veranderen in negen eeuwen en het was erg simpel maar ook erg gezellig. De hospitaleros vroegen geen geld voor het verblijf en het avondmaal, bijdragen waren vrijwillig maar met het geld dat ze ontvingen betaalde ze het avondmaal van de volgende gasten. We hadden weer een soort 'spirituele' bijeenkomst in het koorgedeelte van de kerk. Er ging een kaars rond en je kon wat zeggen of zingen als je wilde. Er waren mooie liederen en ieder sprak in zijn of haar eigen taal. Dus we hoorde Pools, ​​​Frans, Italiaans, Japans, Nederlands, Deens en Spaans in de duistere gothische kerk. De volgende dag hebben we dertig kilometer gelopen. In veel plaatsen kunnen pelgrims      `s avonds een soort spirituele/religieuze/meditatieve samenkomst hebben, maar ik weet niet wat ze er mee bedoelen. Ik waardeer de broederschap en gemeenschappelijkheid, de mooie en emotionele verhalen maar niets meer. Het lijkt of spiritualiteit op te delen is in allemaal verschillende elementen zonder zelf iets toe te voegen. Iemand vertelde mij dat spiritualiteit een gevoel van ontzag en bescheidenheid is wanneer men de grootsheid van het universum beseft. Dit vind ik een mooie beschrijving maar ik ervaar het niet als spiritueel.

​