Van la Portela de Valcarce naar Alto de Poio

Dit was de laatste dag in Leon. De overgang naar Galicië bracht ons in een andere wereld. Deze twee aangrenzende autonome Spaanse regio's hebben specifieke culturele verschillen. Zo is het afgelopen met de bocadilios - de Spaanse sandwiches- waar we gewend aan waren geraakt. Deze staan nog wel op de menu's maar nu met zacht brood, dat vergelijkbaar is met het brood van thuis in plaats van het meer stokbroodachtige brood van Castilië en León. Ook is de taal verschillend, alhoewel het Galicisch niet veelvuldig meer word gesproken, zo worden alle 'J's' hier als 'X'en' geschreven (en wanneer er per ongeluk toch J's staan, dan zijn er behulpzame mensen die deze fout met graffiti te verbeteren). Ook benadrukken de lokale horeca sterk de band met de Keltische cultuur, die naar mijn mening meer op wishful thinking berust dan op sterke historische connecties. De toeristen/pelgrims zijn in elk geval dol op de Keltische elementen, dus commercieel gezien is het een verstandige keuze. Galicië is veel dichter bevolkt dan León, maar veel minder geürbaniseerd en dit is te zien in de grote hoeveelheid gehuchten die wij op ons pad kruisen. In deze dorpjes nauwelijks leegstand en alles ziet er goed onderhouden uit. Na deze uiteenzetting over Galicië ook nog even kort over mijn situatie. Mijn nieuwe sandalen vallen reeds uit elkaar en de laatste acht kilometer heb ik te voet afgelegd, hopelijk kan ik mijn schoenen laten repareren want zeker in de ochtend is het behoorlijk fris zo zonder sokken. Ook had ik niet zo'n prettige ervaring in de alberque vannacht, de hosteleigenaar (want hospitalero zou ik hem niet durven noemen) was een oude, chagrijnige man die geen enkel woord Engels sprak en ons meerdere malen meer probeerde te laten betalen dan gerechtvaardigd was. Daarom zijn we deze ochtend extra vroeg vertrokken om zo snel mogelijk van deze vent af te zijn. Nu een mooie, frisse Gallische morgen.

​

​